مشاهده شماره خبر1113

اگرچه 80 درصد بار نظام سلامت کشور بر دوش پزشکان عمومی است و نقش بسزایی در نظام بهداشت و درمان کشور دارند اما متاسفانه به دلایل مختلف این گروه بزرگ در جامعه پزشکی همواره مظلوم واقع شده‌اند و هنوز نتوانسته‌اند جایگاه واقعی خود را در سیستم سلامت به دست آورند...

دکتر عبدالرضا عزیزی/رییس کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی: 


اگرچه 80 درصد بار نظام سلامت کشور بر دوش پزشکان عمومی است و نقش بسزایی در نظام بهداشت و درمان کشور دارند اما متاسفانه به دلایل مختلف این گروه بزرگ در جامعه پزشکی همواره مظلوم واقع شده‌اند و هنوز نتوانسته‌اند جایگاه واقعی خود را در سیستم سلامت به دست آورند...

یکی از نمادهای مظلومیت این قشر نحوه محاسبه مدرک آنهاست به‌طوری که پزشکان عمومی با گذراندن 294 واحد درسی دانشگاهی به عنوان دکترای حرفه‌ای شناخته می‌شوند که معادل فوق‌لیسانس است در صورتی که فردی با مدرک PHD در سایر رشته‌ها تنها 230 واحد - آن هم نه به دشواری واحدهای پزشکی عمومی - را پاس می‌کند.

باید اذعان داشت عامل مهم این مظلومیت خود پزشکان عمومی هستند چراکه یا به حقوق و جایگاه خود در نظام سلامت آگاه نیستند یا اینکه واقف هستند اما همتی برای احقاق حقوق و پیگیری مطالبات خود ندارند.

پزشک عمومی اساس و پایه طب است و با تمام مزایایی که گسترش پزشکی و ایجاد تخصص‌های مختلف به ارمغان آورده است اما باید پذیرفت هرچه تخصص‌ها متنوع‌تر می‌شود، نقش و عملکرد پزشکی عمومی نیز حیاتی‌تر می‌شود ولی جای تاسف اینکه به دلیل رواج فرهنگ غلط در جامعه و نبود عزم جدی برای تغییر نگرش‌ها از سوی خود پزشکان عمومی هنوز این نقش حیاتی در جامعه درک نشده است. در حال حاضر بسیاری از مشاغل به راحتی با پیگیری مطالبات و حقوق خود از مراجع مختلف از جمله مجلس شورای اسلامی توانسته‌اند به بخش مهمی از حقوق و خواسته‌هایشان دست یابند اما متاسفانه چنین عزمی در پزشکان عمومی دیده نمی‌شود به طوری که متاسفانه باید اعتراف کنم به عنوان یک پزشک عمومی در مدت تصدی ریاست کمیسیون اجتماعی مجلس، تلاش قابل توجهی را از سوی پزشکان عمومی برای تغییر وضعیت و اصلاح قوانین و رفع مشکلات این قشر مشاهده نکرده‌ام.

به‌رغم اتفاق نظری که برای بازنگری در جایگاه اجتماعی پزشکان عمومی وجود دارد، تا زمانی که این قشر به اتحاد و خودباوری برای پیگیری مطالباتشان نرسند، هیچ کسی نمی‌تواند کاری برای آنها بکند. به نظر می‌رسد در بسیاری موارد پزشکان عمومی چنان در مطب‌ها و کسب درآمد غرق شده‌اند که به راحتی منافع زودگذر را بر منافع درازمدت ترجیح می‌دهند و در تصمیمات و منافع جمعی تعصب لازم برای پیگیری حقوق خود را ندارند به طوری که بارها شاهد بوده‌ایم چطور به‌رغم وجود موقعیت‌ها برای بازسازی جایگاه پزشکی عمومی در نظام سلامت و ارتقای منزلت، به راحتی فرصت‌سوزی شده و فرصت‌ها به دلایل مختلف از جمله نداشتن خودباوری درک نشده است در حالی که پزشکان عمومی با کمی اتحاد و خودباوری به راحتی می‌توانند بر مسندهای مختلف در نظام سلامت تکیه بزنند و به جایگاه واقعی خود بازگردند.

سخن آخر اینکه تا زمانی که پزشکان عمومی، منافع شخصی را بر منافع حرفه‌ای و جمعی ترجیح می‌دهند تداوم این وضعیت اجتناب‌ناپذیر است و باید قبول کرد اگر حرفه‌ای مظلوم واقع می‌شود و به جایگاه واقعی خود نمی‌رسد، مقصر نخست خود شاغلان آن حرفه هستند و نباید دنبال مقصر بیرونی بود.